غزل محمد علی بهمنی
00:17 1403/05/20 | Hermione
عاشق این شعرشم فقط بیت آخر 🥺💔
بپر ادامه...
من زنده بودم اما انگار مرده بودم
از بس که روز را با شب شمرده بودم
ده سال دور و تنها، تنها به جرم اینکه
او سرسپرده می خواست، من دل سپرده بودم
ده سال می شد آری، در ذره ای بگنجم
از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم
در آن هوای دلگیر وقتی غروب می شد
گویی به جای خورشید من زخم خورده بودم
وقتی غروب می شد، وقتی غروب می شد
کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم
م. بهمنی
اگه دوست داری بازم از این غزل های ناب بخوانی لایک کن 🌒 ✨
